Віхура!.. Віхура!.. Няўрымсная бура!.. Адкуль узялася? З чаго пачалася? Схапіла, сарвала I цягне, і ўзносіць Угору і ўгору, Увысь, у прастору, У чорныя хмары, За хмары, да сонца, Да сонца! А сонца Так зырка там сьвеціць – I паліць, і смаліць, I вочы мне сьлепіць!.. Віхура, віхура! Шпурляе, шматае, I круціць, і гоніць, I рве-разрывае, I дух забівае, Займае, сьцінае... Куды яна кіне? I дзе апыпуся? Чаму не баюся, Што гэта стыхія Душу мне скамечыць I збэрсае-склыча? За тое, што кліча Заглянуць у вечнасьць? А можа – што возьме З разгону, з размаху Шпурне мяне вобзем – I ціша наступіць? I ціша наступіць!.. I ціша наступіць... Навек!.. I нікому Нідзе не зарупіць, Што ў буры-віхуры Зьвіхурыўся хтосьці... Не! Грыннуцца вобзем, Рассыпяцца косьці Ды вочы паб’юцца На пырскі-асколы – Расою пральюцца На травы і зёлкі... А дух безаглядны, Душа-непакора Ачахне, ашляхне, Зьнямогне няскора! А будзе насіцца, Між хмарамі віцца I весела жыхаць Агнём-бліскавіцай. Хто прагне віхуры, Як прагнуць збавеньня, – Агонь-бліскавіца Таму блаславеньне!
1992
|
|